En de één, en de twee

Zo'n twintig jaar geleden was ik verslaafd. Verslaafd aan het gevoel in mijn hand dat ik had als ik een kamelenkoers-bal vast had. Verslaafd aan het geluid dat hij maakte op weg naar zijn bestemming. Verslaafd aan de kinderlijke spanning die ik voelde als hij - net niet of net wel - zijn doel haalde. En .... verslaafd aan de warme, maar toch monotone stem van de kamelenkraam-man: 'en de één, en de twee ... how how how ... de acht schiet naar voor ... ja, ja, ja ... de acht gaat het halen .... de acht haalt het .... de acht is gewonnen.' Een beetje Rik De Saedeleer op de kermis. Over goed een week is het weer zover.