En wat als?

Vanochtend werd ik niet al te best wakker. Ik wil zo graag de ziel van Turnhout Kermis pakken. Zo graag dat de Turnhoutenaren hun foorkramers leren kennen, zodat ze hun kermisbeleving verrijken, maar ... wat als daar niemand op zit te wachten? Wat als ik geen enkele kermisreiziger mag interviewen? Wat als ze me maar een lastpost vinden die te pas en te onpas haar dictafoontje onder hun neus duwt? En wat als ik geen inspiratie heb om te schrijven? De woorden niet komen en ik in mijn opzet misluk? De reden van deze doemgedachten is het vooruitzicht dat ik morgen met Marc, de fotograaf, voor het eerst eens ga kennismaken met de foorkramers die hun woonwagen al hebben opgesteld in Turnhout.

Ik vind dat spannend, ja. Ik ben bang dat hun deuren gesloten blijven. Ze niet op ons zitten te wachten. Ach, ik ken ook mezelf. Weet dat mijn pessimistische kant soms heel acuut kan komen opzetten. Tegelijk weet ik ook dat ik een bruggenbouwer ben. En dat het mijn kracht is om echt contact met mensen te maken, hen hun verhaal te laten vertellen. En dat is dus wat ik wil doen: Ik wil verhalen horen, mensen leren kennen, proeven van het kermisleven ... allemaal met één grote bedoeling:

verbinding maken tussen de Turnhoutenaren en hun foorkramers. Ik ben geslaagd in mijn opzet als mensen zich door mijn portretten een beetje meer betrokken voelen bij het kermisgebeuren. Dat wanneer ze over de kermis lopen, ze 'hun' foorkramers gaan herkennen. En ze een glimlach op hun gezicht krijgen.

Net als ik nu heb. :-)