Jean Busch van de Patisserie Gantoise J. Busch

Jean Busch. Klein postuur. Rad van tong. Vooral dat. Ik ontmoette Jean voor het eerst een paar maanden geleden tijdens een vergadering over Turnhout Kermis. En ik werd meteen gegrepen door zijn rake accent en zijn ferm stemgeluid. Zijn Franse tongval ook, hoewel Nederlands zijn moedertaal is. Jean is in Kortrijk geboren, maar het kon evengoed in Antwerpen geweest zijn. In zijn tijd bevielen de moeders van de kermis op de plek waar ze op dat moment aan het werk waren. Net zoals zijn vader en grootvader dat deden, bakt ook Jean smoutebollen. 'De smoutebollen zitten al 140 jaar in onze familie. En ze worden nog altijd bereid volgens hetzelfde recept. Mijn grootvader leerde de stiel aan mijn vader en mijn vader aan mij. Of mijn dochter van 15 jaar de familietraditie zal verder zetten, is nog niet zeker, maar ik hoop uiteraard van wel.' zegt Jean. Volgens Jean Busch word je geen foorkramer. Dat bén je. Dat zit in de genen. Als ik hem vraag wat hij het leukste vindt aan zijn beroep, kan hij daar niet meteen op antwoorden. Omdat het voor hem gewoon is, dit leven. Hij is zo opgegroeid. C' est sa vie. Tien maanden per jaar trekken Jean en zijn familie van stad tot stad. En ondanks dit reizende bestaan, heeft Jean toch wat vaste ankers. Die ankers zijn zijn klanten. 'We bouwen een vriendenband op met onze klanten. We zien mama's bomma's worden en kinderen mama's. Van generatie tot generatie komen klanten terug. Dat is plezant. Het gebeurt vaak dat we samen een pintje drinken.', glundert Jean. Jean lijkt mij een positief mens. Een werker. En een voorvechter van de kermistraditie. 'Wist je dat de kermis van Gent al aan de 575 ste editie toe is? De kermis bestaat al meer dan 1 000 jaar! En toch zijn er steeds minder mensen mee begaan. Dat vind ik jammer. Vaak zijn we niet meer welkom of bekijken mensen ons met een scheve blik, al moet ik zeggen dat dat in Turnhout niet het geval is. Daar worden we door honderden mensen opgewacht. Iets wat mij elk jaar weer plezier doet.' Dit gezegd zijnde, merk ik dat het genoeg geweest is voor Jean, ons gesprek. Hij moet weer door. Zijn kraam kant en klaar maken om morgen weer zijn bezoekers, die hij een jaar niet zag, te verwelkomen.