Anthony Van Gorp van de 'rappe rups'

Ik had Anthony een paar dagen geleden al gesproken, maar eergisteren liet hij me weten dat het goed zou zijn als ik nog even terugkwam. Hij had me nog iets te melden, schreef hij. Toen ik dat bericht van hem las, wist ik eigenlijk vrijwel meteen waarover het ging. Het was me namelijk niet ontgaan dat Anthony niet zo blij leek op het moment van ons interview. Ik had het grote contrast gevoeld tussen enerzijds de joelende mensen in zijn attractie en anderzijds het stille verdriet dat ik meende te zien in zijn ogen. En inderdaad. Anthony vertelt me tijdens ons tweede gesprek dat hij en zijn vrouw gaan stoppen met de kermis.

'Ik wil mijn dochters zien opgroeien. Van dichtbij. En niet vanaf de zijlijn.', zegt hij. 'Ook al heb ik zelf goede kinderjaren gehad als zoon van een kermisreiziger, ik voel dat ik het anders wil doen. Ik kan er niet meer omheen dat het me iedere keer verscheurt als ik mijn kinderen naar de opvang moet brengen als mijn vrouw en ik moeten gaan werken op de kermis.'

Stilte. Ik zie een Anthony die in gedachten verzonken is. Misschien ook wel een stukje in tweestrijd. 'We namen dit besluit al een paar maanden geleden, maar ik wilde het nog even stilhouden. Zolang ik het nog niet had verteld, was het er nog niet echt, snap je?' vraagt hij me. Ja, ik snap het. Uit ervaring weet ik dat het soms verdomd kwetsbaar kan voelen om een stap te zetten die buiten de lijn van verwachting ligt. En ik kan me ook perfect voorstellen wat voor worsteling dit moet geweest zijn: vaarwel zeggen aan een traditie die door je hele familie wel in ere wordt gehouden. Inclusief ouders, broer, neven en nichten. Allemaal staan ze op de kermis. 'De worsteling is er nog steeds bij tijden', zegt Anthony. 'Een soort van gevecht tussen hoofd en hart. Weten dat wat je besloten hebt, klopt, maar aan de andere kant dan ook weer twijfelen over wat we gaan opgeven. En niet weten of de toekomst zal uitdraaien zoals we dat willen. Maar we voelen allebei heel sterk dat we voor een evenwichtiger leven met ons gezin willen kiezen.' Anthony en Ashley hebben twee dochtertjes: van één en vier jaar oud. 'De oudste zei onlangs nog dat ze wenste dat we niet meer bij de rups en de suikerspinnen moesten werken, zodat ze samen met ons naar de kermis zou kunnen gaan... tja ... duidelijk, hé.', slikt Anthony. Over de toekomst wil Anthony nog niet zo veel kwijt. Het één na het ander, stap voor stap. En besluiten om zijn verhaal naar buiten te brengen via deze blog, is een grote stap. Hoe spannend deze stap ook is voor het gezin, ik voel er ook heel veel kracht in. En liefde. Zowel voor het kermisvak als voor zijn kinderen. 'Wat vaststaat, is dat de rappe rups, de eeuwige trots van onze familie, zal blijven draaien. Dat geeft me rust. En het kermisvak is een stiel waarvoor je enthousiast moet zijn. Anders houd je het niet vol. Mijn passie en voldoening zijn sinds een aantal jaar stilletjesaan weggesmolten. Dan is het beter om ermee op te houden, hé?' voegt Anthony er nog aan toe. Anthony en Ashley, ik wens jullie enorm veel succes op jullie verdere pad. Als je het mij vraagt, geven jullie jullie dochtertjes het mooist mogelijke cadeau dat er bestaat: jullie zelf!